Ik ben Sanne, 43 jaar oud en woon samen met mijn vriend en mijn twee kinderen in mijn huis. Mijn kinderen van 13 en 9 jaar oud bezoeken hun vader, die om de hoek woont, om het weekend. De dochter van mijn vriend is 16 jaar oud en zij is elk weekend bij ons. Als het gaat om de opvoeding van zijn dochter, dan zie ik daar voor mezelf geen rol in weggelegd.  Mijn vriend en ik praten ook niet over de opvoeding van haar.

“Als het om de opvoeding gaat, is dat bij ons een heel ander verhaal.”

Natuurlijk vind ik dit moeilijk en ik zou ook willen dat ik een betere band met haar had, maar het is nu eenmaal zo. Mijn eigen kinderen daarentegen hebben van jongs af aan wel een band opgebouwd met mijn vriend. Ze kunnen het goed met hem vinden. De reden waarom ik geen band met zijn dochter krijg, komt denk ik door haar moeder. Ik heb het idee dat ze heel loyaal is naar eigen moeder en er voor mij geen plek is. Mijn vriend zou het overigens heel fijn vinden als ik die band wel krijg en ook de opvoedkundige rol op me neem voor zijn dochter.

Ik denk daar anders over en vind dat we daar beiden een verantwoordelijkheid in hebben. Zolang we daar niet over praten verandert er niks. Regels in ons huis gelden dan ook voor mijn kinderen, maar niet voor zijn dochter.  Ik heb me daar bij neergelegd. Een ontplofte badkamer, nadat zij daar is geweest, wordt dan ook nog altijd door haar eigen vader opgeruimd.