De voordeur piept, gevolgd door een doffe klap. Struikelend over schoenen en verdwaalde schooltassen komt mijn man de keuken binnengelopen. Hij geeft me een vluchtige kus en werpt een blik in de pannen. Er verschijnt een glimlach om zijn mondhoeken. Boven zingt Adele uit de speakers. Zelfs met haar slaapkamerdeur dicht kunnen we in de keuken luidkeels meezingen. Mijn man hoeft me verder niet te vragen hoe mijn dag was, dat valt af te lezen aan mijn gezicht.

Onweersbui
Als we even later met zijn vijven aan tafel zitten wordt het hem duidelijk. Er hangt een plaatselijke onweersbui boven het hoofd van onze puberdochter. Hij besluit het subtiel aan te pakken en knoopt een gesprek met haar aan. Aanvankelijk over koetjes en kalfjes, maar dan stelt hij de vraag. Zijn nonchalante houding en verbazing in zijn stem zorgen ervoor dat de dreigende onweersbui losbarst. Vanuit mijn ooghoeken neem ik haar in me op. Zelfs als ze boos is, vind ik haar prachtig.

Schade
Er volgt een stortvloed aan woorden, vergezeld door een regenbui aan tranen. Of ze boos is? Ze duwt haar bord weg. Het botst tegen haar glas drinken aan. Als een verlengstuk van haar tranen druppelt de inhoud op de grond. Ik zwijg, loop naar het aanrecht en pak een doek om de schade enigszins te beperken. Hier heb ik wel invloed op. Als mijn man tegen haar zegt dat zij dit moet doen, volgt het onvermijdelijke. “Waar bemoei jij je mee? Je bent mijn echte vader niet!”

Thuis
Adele laat opnieuw van zich horen. Harder dan de eerste keer en ondanks dat lijkt er een pijnlijke stilte te heersen aan de eetkamertafel. Het klopt, mijn man is niet de biologische vader van mijn drie kinderen, maar hij was het die de luiers verschoonde, snottebellen afveegde en met een ‘hmm, wat heerlijk!’, de mislukte koekjes opat. Hij is de man, die een prachtig huis bouwde, een thuis creëerde voor ons allemaal en de persoon die pas in slaap valt als iedereen weer veilig thuis is.

Pluspapa
Na een uur stopt Adele met zingen. Er klinken voetstappen op de trap. Gehuld in dikke sokken en met rode wangen op een vermoeid gezicht kruipt ze op de bank. Haar pluspapa slaat zijn arm om haar heen. Met haar benen hoog opgetrokken legt ze haar hoofd te rusten op zijn borst. Het geluid van een kus volgt. Het levende bewijs dat DNA niet noodzakelijk is voor mijn dochter en haar pluspapa….Echte liefde!