Ik ben Janneke en 30 jaar oud. Ik woon samen met mijn vriend en ons zoontje. Uit mijn vorige relatie heeft mijn vriend al een dochtertje. Toen ik pas begon met daten vertelde hij me dat hij een dochter had uit een eerdere relatie. Ik vond dat geen probleem en dacht daar verder niet over na. Ik had er ook geen gevoel bij. Ik vond hem leuk en daar ging het om.

“Plannen werd steeds moeilijker. We wisten gewoon niet meer waar we aan toe waren.”

Met zijn dochtertje maakte ik wel al snel kennis. Toen ik haar voor het eerst ontmoette was ze vier jaar oud. De eerste keer weet ik nog heel goed. We zijn iets leuks samen gaan doen . Dat voelde voor mij als een gezellig uitstapje. Naarmate de relatie tussen mij en mijn vriend steeds serieuzer werd verslechterde de relatie tussen mijn vriend en zijn ex. Het kwam steeds vaker voor dat we maar moesten afwachten of hij en ik zijn dochtertje in het weekend gingen zien. Dat was namelijk een beetje de afspraak tussen mijn vriend en zijn ex. Voor mijn komst kwam zijn dochtertje ieder weekend bij hem op bezoek. Dit was overigens nergens duidelijk vastgelegd. Maar op een gegeven moment was dit dus niet meer vanzelfsprekend.

Het werd voor ons steeds moeilijker om iets te plannen, omdat we gewoon nooit wisten of zijn dochtertje erbij zou zijn of niet. Op een gegeven moment heb ik er echt op aangedrongen om duidelijke afspraken te gaan maken.  Niet alleen voor ons, maar ook voor zijn dochtertje. Een kind moet gewoon weten waar het aan toe is. De vraag aan zijn ex om hierover afspraken vast te leggen is er nooit gekomen. Ze is met zijn dochtertje geëmigreerd en nu zien we haar dus nog maar een paar keer per jaar.