Julie is 29 jaar oud en leerde haar partner kennen via gemeenschappelijke vrienden. Nadat de vonken er vanaf vlogen hoorde Julie dat haar vlam drie kinderen had uit een eerdere relatie. Inmiddels zijn ze drie jaar verder en neemt Julie je mee in de ups en downs in het leven van haar samengestelde gezin.

“Het klinkt cliché, maar de ontmoeting met mijn partner was liefde op het eerste gezicht. De vrienden die ons aan elkaar voorstelden kregen dit ook zo mee. Vandaag de dag hebben ze het daar nog steeds over en zeggen dat het bizar was wat ze op dat moment voelden gebeuren tussen ons. Vuurwerk! Toen ik hoorde dat hij maar liefst drie (!) kinderen had uit een eerdere relatie kon ik eigenlijk al niet meer terug en dus dacht ik daar verder niet over na.”

Onbegrip
“Veel mensen in mijn omgeving begrepen het niet dat ik begon aan een relatie met een man die al drie kinderen uit een eerdere relatie had. Ik hoorde dan ook regelmatig terug: ‘Er lopen toch genoeg leuke mannen rond zonder zo’n grote rugzak? Drie kinderen (én een ex) is een veel te grote belasting!’ Gelukkig waren er ook vrienden en familie die mij begrepen en steunden. Toch voel(de) ik me hier ergens wel altijd alleen in.”

Acceptatie
“De moeder van de kinderen heeft heel veel moeite met mij. In het begin probeerde ik het voor haar goed te doen, bijvoorbeeld door in mijn eentje naar haar toe te gaan om haar te ontmoeten – ik bracht zelfs wat lekkers mee – omdat zij dit van mijn partner eiste voordat ik de kinderen zou ontmoeten. Ik merkte vervolgens dat ze erg veel probeerde te controleren. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat de moeder alle contact met mij verbrak en mij bijna drie jaar blokkeerde. Ook negeert ze mij als mens en als medeopvoeder van de kinderen. Zij vindt heel stellig dat zij met mijn partner en de kinderen (het ‘kerngezin’) samen dingen moet doen zonder mij. Mijn partner en ik zijn het daar niet mee eens en vinden dat er nu twee gezinnen zijn ontstaan: zij en de kinderen en wij en de kinderen. Zij kan dit maar niet accepteren en hiermee worden – helaas – ook de kinderen belast.”

Grenzen
“Helaas voel ik mij door het gedrag en de houding van de moeder niet gezien, geaccepteerd en gewaardeerd. Het voelt gewoon niet goed. Ik offer mijn halve leven op om de kinderen van iemand anders op te voeden. En dit alleen maar omdat ik toevallig verliefd ben geworden op de vader. Het kost mij heel veel energie en dat heb ik er graag voor over, maar dat betekent wel dat ik mijn eigen grenzen goed moet bewaken en dat er ook ruimte moet zijn voor mijn rol in het geheel. Gelukkig denkt mijn partner daar net zo over.”

Toekomst
“Wat natuurlijk ook niet makkelijk is, is het feit dat mijn partner kinderen heeft met een andere vrouw. Zij hadden samen een leven met de kinderen. Ze hebben de kinderen vanaf baby zien opgroeien en al die fases – waaronder natuurlijk ook de zwangerschap – samen doorgemaakt. Dat is een ander leven, waar ik geen onderdeel van ben geweest. Ook vind ik het moeilijk dat ik mijn partner nooit voor mezelf zal hebben en dat het maar de vraag is of wij samen ooit een kindje kunnen krijgen. Mijn beeld van de toekomst was dat ik met iemand samen zou zijn waarmee ik aan een toekomst kon bouwen. Nu ben ik met iemand die dat voor mijn gevoel al heeft gedaan. Met een andere vrouw.”

Twijfelen
“Soms kan ik me boos en gefrustreerd voelen. Het zijn die momenten waarop ik me afvraag waar ik in godsnaam aan begonnen ben. Waar heb ik het aan verdiend dat ik in deze situatie ben beland? Op die momenten ga ik enorm twijfelen en sluit ik me af. Wat het extra lastig maakt, is dat er maar weinig mensen in mijn omgeving zijn die mij begrijpen. De meeste mensen in mijn omgeving hebben direct een mening klaar. Daar zit ik niet op te wachten. Ik hoef geen oplossing. Ik wil er gewoon over kunnen praten.”

Luisteren
“Als ik nu terugkijk zou ik nooit zijn meegegaan in alle eisen van de moeder. Ook zou ik veel minder bezig zijn met ‘het goed doen’ voor de moeder waardoor ik mijzelf wegcijfer. Ik zou veel meer luisteren naar mijn eigen gevoel. Ik heb gemerkt dat wanneer ik dat niet doe, ik mezelf kwijtraak. Mijn advies is dan ook om heel duidelijk je plek in te nemen. Jij als bonusouder en jouw mening doen er net zo goed toe.”

Kinderwens
“En dan is er natuurlijk ook nog mijn eigen kinderwens. Mijn partner wil in principe geen kinderen meer, omdat hij ze al heeft en het ook heerlijk vindt als ze er even niet zijn. Dan wil hij dingen met mij doen en zich focussen op zijn bedrijf. Gelukkig heeft hij wel aangegeven dat sinds hij met mij is al van ‘zeker geen kinderen meer’ gedraaid is naar ‘misschien toch nog wel een kind’.”

Verbinden
“Als ik naar onze toekomst kijk, dan zie ik die met mijn partner en de kinderen en misschien een kindje van ons samen. We hebben het hier regelmatig over en zoeken samen naar een weg om samen gelukkig te blijven en daarbij rekening te houden met elkaars wensen. Dit is niet altijd even makkelijk, maar door steeds met elkaar te blijven verbinden zijn we al een heel eind gekomen.”

Veranderen
“Ben je ook in een leven van een samengesteld gezin gestapt? Je leven zal compleet veranderen. Probeer je goed voor te stellen waaraan je gaat beginnen en vraag jezelf af of je dit echt wilt. Als je er eenmaal aan bent begonnen, kun je eigenlijk niet meer terug. Al helemaal niet als je veel van je partner houdt. Zorg ook dat jullie dicht bij elkaar blijven. Het leven draait echt niet alleen maar om de kinderen! Maak dus ook en vooral écht tijd voor elkaar. Dus: telefoons weg en met elkaar zijn!”

Averechts
“Er is nog een tip die ik je wil meegeven. Praat niet langer over ‘de ex’, maar over de moeder van de kinderen. Sinds mijn partner en ik dit doen, is er veel meer rust op alle vlakken en heeft de moeder minder invloed op ons leven. Als je over ‘exen’ spreekt, ga je uit van de partnerrelatie. Als je uit elkaar bent, is het belangrijk om de partnerrelatie los te laten en als ouders met elkaar te leren omgaan. Een tip voor ex-partners is dan ook om een eigen leven op te bouwen, afzonderlijk van elkaar. Na de scheiding zijn veel ex-partners geneigd om nog heel veel met elkaar te doen. Dit om de kinderen zo zacht mogelijk te laten landen, maar onze ervaring is dat het heel veel onduidelijk maakt en dat het averechts werkt. Focus dus op een toekomst afzonderlijk van elkaar. Dit helpt met loskomen van elkaar en geeft veel duidelijkheid aan de kinderen. Ook maak je het voor nieuwe partners makkelijker om aansluiting te vinden.”

Ik wens je veel geluk!

Liefs Julie